Dr. John DeGarmo*, May 10, 2018 – https://americanspcc.org/the-foster-care-crisis-the-shortage-of-foster-parents-in-america/
“Παιδιά τοποθετημένα στην ανάδοχη φροντίδα. ΄Ενα σύστημα αναδοχής χωρίς αρκετά σπίτια υποδοχής.”
Παιδιά που έχουν κακοποιηθεί. Παιδιά παραμελημένα. Παιδιά που εγκαταλείπονται.
Παιδιά που τοποθετούνται σε ανάδοχες οικογένειες- Ένα σύστημα αναδοχής όπου δεν υπάρχουν αρκετά σπίτια.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι ειδήσεις συνεχίζουν να αναφέρουν την έλλειψη ανάδοχων γονέων και ανάδοχων σπιτιών σε όλη τη χώρα. Στη Τζόρτζια και το Τενεσί, οι υπάλληλοι της παιδικής πρόνοιας αγωνίζονται να βρουν σπίτια για τον αυξανόμενο αριθμό των παιδιών που βρίσκονται στο σύστημα κοινωνικής φροντίδας. Στο Τέξας, η έλλειψη ανάδοχων γονέων έχει ως αποτέλεσμα ορισμένα παιδιά από ανάδοχες οικογένειες να κοιμούνται στα γραφεία της παιδικής πρόνοιας. Στην Ιντιάνα, όπου ο αριθμός των παιδιών που τοποθετούνται σε ανάδοχες οικογένειες έχει φθάσει στο υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών, η πολιτεία αγωνίζεται να βρει περισσότερους ανάδοχους γονείς για να φροντίσει τον αυξημένο αριθμό παιδιών που χρειάζονται σπίτι. Στη δυτική ακτή, η Καλιφόρνια αντιμετωπίζει την ίδια πρόκληση, καθώς η έλλειψη ανάδοχων γονέων έχει αυξηθεί σε αριθμό ρεκόρ. Η ΄Ενωση Στέγασης Παιδιών στη Βόρεια Καρολίνα παλεύει με τη δική της “κατάσταση κρίσης
Η έλλειψη ανάδοχων οικογενειών σε ολόκληρη τη χώρα μπορεί εν μέρει να αποδοθεί στην αύξηση των παιδιών που τίθενται υπό φροντίδα. Σε ορισμένα μέρη της χώρας, υπήρξε μια ξαφνική και μεγάλη αύξηση των παιδιών που τέθηκαν στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, η οποία οφείλεται εν πολλοίς στην αύξηση της χρήσης ναρκωτικών και της κατάχρησης ουσιών από τους γονείς, με τη χρήση ηρωίνης να είναι το κυριότερο ναρκωτικό που αυξάνεται μεταξύ των γονέων. Άλλες μορφές κατάχρησης ουσιών μεταξύ των γονέων περιλαμβάνουν μεθαμφεταμίνη, κοκαΐνη και κατάχρηση συνταγογραφούμενων φαρμάκων.
Άλλες περιοχές της χώρας αντιμετωπίζουν την πρόκληση τόσο της προσέλκυσης ανάδοχων γονέων όσο και της παραμονής ή της διατήρησης ισχυρών ανάδοχων γονέων. Πράγματι, το ποσοστό εναλλαγής των ανάδοχων γονέων κυμαίνεται από 30% έως 50%. Έτσι, το 30% έως 50% των ανάδοχων γονέων παίρνουν την απόφαση να μην αποτελούν πλέον ανάδοχο σπίτι για τα παιδιά που έχουν ανάγκη. Ως αποτέλεσμα, με την αύξηση των παιδιών σε ανάδοχη φροντίδα σε συνδυασμό με τη μείωση του αριθμού των ανάδοχων γονέων, το τελικό αποτέλεσμα είναι απλώς ότι δεν υπάρχουν αρκετά σπίτια για να τοποθετηθούν παιδιά που έχουν ανάγκη, ή ένα παιδί μετακινείται από το ένα σπίτι στο άλλο, και ούτω καθεξής.
Πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Αναδοχής διαπίστωσε ότι η παραμονή των ανάδοχων γονέων υποφέρει από διάφορους παράγοντες. Κατ’ αρχάς, η πλειοψηφία των ανάδοχων γονέων που συμμετείχαν στην έρευνα ανέφερε ότι αυτή τη στιγμή ή στο παρελθόν υπέφεραν από συναισθήματα θλίψης και απώλειας. Από αυτόν τον αριθμό, οι μισοί εξέφρασαν ότι δεν αισθάνονταν υποστήριξη από τον υπεύθυνο της περίπτωσής τους ή τον οργανισμό τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενώ μόνο 36 δήλωσαν ότι αισθάνονταν υποστήριξη. Μια μειοψηφία μόνο των ανάδοχων γονέων που συμμετείχαν στην έρευνα δήλωσαν ότι αισθάνονται ότι συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων για το παιδί που τοποθετείται στο σπίτι τους. Ένα ποσοστό ανάδοχων γονέων θεώρησε ότι δεν λάμβανε την εκπαίδευση που χρειαζόταν κάθε χρόνο για να είναι αποτελεσματικός ανάδοχος γονέας. Η κατάρτιση και οι πόροι για την εξουθένωση και το πένθος των ανάδοχων γονέων ήταν επίσης ελλιπείς, καθώς μόνο το 33% αισθάνθηκε ότι είχε επαρκή κατάρτιση στο θέμα αυτό. Επιπλέον, περισσότεροι από τους μισούς αισθάνθηκαν ότι ήθελαν να παραιτηθούν από ανάδοχοι γονείς κάποια στιγμή, με το 19% από αυτούς να δηλώνει ότι αισθάνθηκε ότι ήθελε να παραιτηθεί περισσότερες από μία φορές.
“Η πρόσληψη ανάδοχων γονέων γίνεται όλο και πιο δύσκολη με την πάροδο των ετών”, δήλωσε η Kim Phagan-Hansel, συντάκτρια του Fostering Families Today. “Σήμερα είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να δέχεστε ένα παιδί στο σπίτι σας και να του παρέχετε τροφή, στέγη και αγάπη. Υπάρχουν βαριές απαιτήσεις για τους ανάδοχους γονείς, από τη συνεχή εκπαίδευση μέχρι τα ραντεβού με γιατρούς, δικαστήρια και γονικές επισκέψεις, εκτός από τις καθημερινές απαιτήσεις της φροντίδας του παιδιού”.
“Στον σημερινό κόσμο οι ανάδοχοι γονείς πρέπει να γνωρίζουν πολύ περισσότερα για την ανάπτυξη του παιδιού και τον αντίκτυπο του τραύματος στην ανάπτυξη του εγκεφάλου ενός παιδιού”, δήλωσε η Phagan-Hansel. “Οι ανάδοχοι γονείς πρέπει επίσης να κατανοήσουν ότι ο πρώτος στόχος της ανάδοχης φροντίδας είναι να εργαστούν για την επανένωση του παιδιού με τους γονείς του και να βοηθήσουν στην υποστήριξη αυτού του στόχου. Δεν είναι εύκολη δουλειά και απαιτεί πολύ χρόνο, ενέργεια και κατανόηση όχι μόνο των αναγκών του παιδιού, αλλά και των απαιτήσεων του συστήματος αναδοχής”.
Σίγουρα, η αναδοχή γονέων μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολη και ίσως είναι η πιο δύσκολη “δουλειά” που αναλαμβάνει κάποιος στη ζωή του. Ταυτόχρονα, μπορεί επίσης να είναι η πιο ικανοποιητική δουλειά που κάνει κάποιος στη ζωή του. Οι ζωές αλλάζουν προς το καλύτερο, όχι μόνο για το παιδί πολλές φορές, αλλά και για τον ανάδοχο γονέα. Προκειμένου ένα παιδί που έχει ανάγκη να βρει ένα αγαπημένο, ασφαλές και σταθερό σπίτι, οι ανάδοχοι γονείς πρέπει να βρουν τη συναισθηματική, εκπαιδευτική, φυσική και οικονομική υποστήριξη που χρειάζονται επίσης. Σε αντίθετη περίπτωση, τόσο το παιδί σε ανάδοχη οικογένεια όσο και ο ανάδοχος γονέας θα υποφέρουν.
Και ένα παιδί δεν θα έχει ένα μέρος να αποκαλέσει σπίτι του.”
΄Ολα τα παραπάνω συμβαίνουν στις Η.Π.Α. και σε ένα σύστημα που λειτουργεί πολλά περισσότερα χρόνια απο το ελληνικό και που επιπλέον, είναι ελλιπέστατα οργανωμένο. Οι ανάγκες όμως που χρειάζεται να καλύψει μια ανάδοχη οικογένεια δεν διαφέρει καθόλου από χώρα σε χώρα. Τα συμπεράσματα θα μπορούσαν να αξιολογηθούν και να αξιοποιηθούν πριν δημιουργηθούν τα ίδια αδιέξοδα στο εγχώριο σύστημα παιδικής προστασίας. Βέβαια, υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Η απομάκρυνση παιδιών σε κίνδυνο παραμέλησης ή κακοποίησης σε χώρες με πιο ενεργό σύστημα πρόνοιας γίνεται αμεσότερα και ταχύτερα και με πιο αυστηρή αξιολόγηση ως προς την ακαταλληλότητα του οικογενειακού περιβάλλοντος. Αυτό εξηγεί και το δυσανάλογα μικρό αριθμό παιδιών ενταγμένων στο σύστημα κοινωνικής προστασίας και φροντίδας στης χώρα μας σε σχέση με χώρες ίσου πληθυσμού όπου τα προστατευόμενα παιδιά είναι έως και δεκαπλάσιος.
*
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑ
Ο Dr. John DeGarmo είναι ανάδοχος γονέας εδώ και 15 χρόνια και μαζί με τη σύζυγό του έχουν περάσει από το σπίτι τους πάνω από 50 παιδιά. Είναι σύμβουλος σε νομικές εταιρείες και οργανισμούς αναδοχής, καθώς και ομιλητής και εκπαιδευτής σε πολλά θέματα σχετικά με το σύστημα αναδοχής. Είναι συγγραφέας αρκετών βιβλίων για την αναδοχή, μεταξύ των οποίων το LOVE AND MAYHEM: ONE BIG FAMILY’S UPLIFTING STORY OF FOSTERING AND ADOPTION [ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΑΟΣ: Η ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΊΑ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΟΧΉ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΊΑ] , και αρθρογραφεί για διάφορες εκδόσεις. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο drjohndegarmo@gmail, μέσω της σελίδας του στο Facebook, Dr. John DeGarmo, ή στο THE FOSTER CARE INSTITUTE.
