Η καθημερινότητα με έναν έφηβο σε αναδοχή, μοιάζει με πλοήγηση σε ένα αεροπλάνο ελεύθερης πτώσης. Νοιώθεις μόνος σου και υπεύθυνος για την ομαλή πορεία της πτήσης η οποία κινδυνεύει συχνά από εντάσεις, σπασίματα, φωνές, διεκδικήσεις και ξέρεις οτι αν διακοπεί η αναδοχή και το παιδί γυρίσει πίσω, θα είναι σαν να του ανοίγεις την πόρτα και να το πετάς στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο. Ισοδυναμεί με καταστροφή. Αλλά και εσύ χωρίς βοήθεια, δεν μπορεί να πιλοτάρεις με ασφάλεια και ανά πάσα ώρα και στιγμή φοβάσαι ότι θα ρίξεις το αεροπλάνο. Έγινα πολύ παραστατική αλλά έτσι νοιώθω. Και συμβαίνουν κάθε μέρα κι άλλα κι άλλα που αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρεις.

και οι αμφιλεγόμενες διαπιστώσεις της ΄Εκθεσης της Ανεξάρτητης Αρχής "Συνήγορος του Πολίτη"για την ΑμΚΕ "Κιβωτός του Κόσμου" μετά την άσκηση…