Στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια, η “κρίση φροντίδας” εξελίσσεται σε μία από τις κορυφαίες κοινωνικές και δημοσιονομικές προκλήσεις του 21ουαιώνα, πλήττοντας δυσανάλογα χώρες με υπολειμματικά μοντέλα δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών όπως η Ελλάδα.

Ενώ το Κέντρο Βρεφών "Η Μητέρα" στην Αθήνα εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο σύγχρονους φορείς βρεφικής και νηπιακής φροντίδας, αναπτύσσοντας και προωθώντας δυναμικά την αποϊδρυματοποίηση και συνεργαζόμενο με το ό,ποιο προστατευτικό πλαίσιο υπάρχει για κάθε παιδί, το Δημοτικό Βρεφοκομείο Θεσσαλονίκης έμεινε ένα παρωχημένο, ξεχασμένο και παράταιρο στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα ίδρυμα. Δεν είναι μόνο το θέμα της υποστελέχωσης - που βιώνουν δραματικά όλες οι δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες- είναι ότι είναι ένας φορέας που δεν μπορεί να συμμετέχει στην αλλαγή νοοτροπίας στην Παιδική Προστασία και συχνά βλάπτει αντί να ωφελεί τα παιδιά. Το Δημοτικό Βρεφοκομείο πρέπει άμεσα να ενταχθεί στην επίβλεψη της Αντιδημαρχίας Κοινωνικής Πολιτικής και να λογοδοτεί σε αυτήν. Ο δε Δήμαρχος που ούτε νοιάζεται, ούτε ασχολείται, πρέπει να μάθει ότι η Παιδικη Προστασία δεν είναι το "παραπαίδι" της δημοτικής διοίκησης αλλά ένας τομέας που αν δεν τον προσέξει θα υποστεί σοβαρές συνέπειες. Οι καιροί άλλαξαν και η κοινωνική φροντίδα έχει πολλούς αποδέκτες και πολλούς παρατηρητές που μάλιστα ψηφίζουν.