Η καθημερινότητα με έναν έφηβο σε αναδοχή, μοιάζει με πλοήγηση σε ένα αεροπλάνο ελεύθερης πτώσης. Νοιώθεις μόνος σου και υπεύθυνος για την ομαλή πορεία της πτήσης η οποία κινδυνεύει συχνά από εντάσεις, σπασίματα, φωνές, διεκδικήσεις και ξέρεις οτι αν διακοπεί η αναδοχή και το παιδί γυρίσει πίσω, θα είναι σαν να του ανοίγεις την πόρτα και να το πετάς στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο. Ισοδυναμεί με καταστροφή. Αλλά και εσύ χωρίς βοήθεια, δεν μπορεί να πιλοτάρεις με ασφάλεια και ανά πάσα ώρα και στιγμή φοβάσαι ότι θα ρίξεις το αεροπλάνο. Έγινα πολύ παραστατική αλλά έτσι νοιώθω. Και συμβαίνουν κάθε μέρα κι άλλα κι άλλα που αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρεις.

'Εργο: "Τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα/Τα αόρατα παιδιά" Πρόγραμμα: Αctive citizens fund #active citizens fund #taaoratapaidia Από…