Με αφορμή τους θανάτους των δύο βρεφών στην Κ. Αχαϊα και τους δεκάδες θανάτους άλλων νεογέννητων και βρεφών από την ίδια τους τη μητέρα.

Της Ελένης Γεώργαρου, 29/10/2023

Αφορμή το περιστατικό της νεότατης μητέρας από την Κάτω Αχαϊα, της οποίας τα δύο βρέφη πέθαναν με διαφορά 15 μηνών το ένα από το άλλο. Αμέσως αναρωτήθηκα κατά πόσο οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νοσοκομείου « Αγιος Ανδρέας» στην Πάτρα έλαβαν γνώση του κοινωνικού ιστορικού της κοπέλας αυτής, μιας γυναίκας που γέννησε μόνη της,  που φέρεται να είχε υπάρξει ένα κακοποιημένο παιδί, χρήστρια εξαρτησιογόνων ουσιών, χωρίς σύντροφο στο πλάι της ως πατέρα του παιδιού της, χωρίς εργασία και οικονομικούς πόρους,  και σχέση με την μητέρα της τουλάχιστον προβληματική, όπως παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ. Δεν είναι ευνόητο ότι για κάθε νέα μητέρα που γεννά στο Νοσοκομείο όλη σε οποιοδήποτε μαιευτήριο, θα πρέπει να υπάρχει ο ψυχολόγος που θα διαπιστώνει την ψυχολογική ή ψυχική της κατάσταση, θα  συμβουλεύει για τα πιθανά προβλήματα που δημιουργεί ένας τοκετός στην ψυχολογική κατάσταση της λεχούς, να υπάρχει ένας κοινωνικός λειτουργός που θα συζητά και θα συμβουλεύει για  τα ζητήματα που αφορούν την νέα κατάσταση της οικογένειας με την   ανατροφή του βρέφους, θα παίρνει συνέντευξη για τον τρόπο και τις συνθήκες που η νέα μητέρα σχεδιάζει να μεγαλώσει το νεογέννητο και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αυτό θα γίνει και μια πρόνοια ώστε να υπάρχει επισκέπτρια υγείας και να επισκέπτεται η ίδια το σπίτι όπου ζει μητέρα και βρέφος σε τακτά χρονικά διαστήματα για τα δύο πρώτα τουλάχιστον έτη της ζωής του βρέφους; Αρκεί μια μαία να δίνει συμβουλές για το θηλασμό και τη σωματική φροντίδα του βρέφους στη μητέρα; Όχι βέβαια…

Πρωτόκολλα της δέουσας φροντίδας και σωστής ανατροφής που για χώρες της Ευρώπης είναι κοινός τόπος για την προστασία και ασφάλεια των βρεφών,  για την Ελλάδα εξακολουθεί να υπάρχει  μόνο «η επανάληψη της εξέτασης του βρέφους , δύο ημέρες μετά το εξιτήριο», όπως δήλωσε προσωπικό του «Αγίου Ανδρέα» και όπου η μητέρα ή οι γονείς μεταφέρουν το βρέφος και οι γενικές παιδιατρικές οδηγίες. Και τελείωσε η ευθύνη της Πολιτείας για το νεογέννητο.

Σήμερα υποτίθεται ότι η κυβέρνηση δίνει βάρος στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος. Όχι φυσικά από ενδιαφέρον για νέα παιδιά που έρχονται στον κόσμο και την ευημερία των βρεφών και των νηπίων αλλά γενικώς και αορίστως σε έναν ορίζοντα αποτροπής της μείωσης του πληθυσμού με τις γνωστές συνέπειες για το ασφαλιστικό σύστημα, το σύστημα άμυνας της χώρας κλπ. Αν είχε τη στοιχειώδη περίσκεψη και προγραμματισμό, αντί το πρώτο μέτρο που σκέπτεται πάλι να ανακοινώσει είναι να ανεβάσει το επίδομα γέννησης παιδιού από 2.000 σε 3.000, θα σκεφτόταν να οργανώσει ένα ευρύτερο πλέγμα υπηρεσιών και κοινωνικής φροντίδας, όχι μόνο για τα κίνητρα γεννήσεων αλλά και για την ποιότητα ανατροφής και εξασφάλιση της ευημερίας  των παιδιών. Θα σκεπτόταν και θα οργάνωνε ένα πλαίσιο έρευνας για τους αριθμούς και τις αιτίες των αμβλώσεων στη χώρα, που θα σχετίζονται φυσικά με υποχρέωση της γυναίκας να κρατήσει το παιδί της αλλά εάν θα ήθελε να το κρατήσει να έχει όλη την πλαισίωση που χρειάζεται για να το γεννήσει και να το αναθρέψει.  Δεν αρκεί να γεννιούνται παιδιά σε μια χώρα, απαιτείται τα παιδιά αυτά να είναι υγιή, ασφαλή και με εξασφαλισμένους πόρους σε κατάλληλο περιβάλλον ανατροφής, λαμβάνοντας  όλα τα εφόδια για την μελλοντική του υπόσταση στην κοινωνία.

Και πάλι βλέπουμε μια πολιτική δήθεν για την οικογένεια «στο πόδι», πρόχειρη, με τις ευκολίες των οικονομικών επιδομάτων και καμιά περίσκεψη ότι πολιτική για το Παιδί και την Οικογένεια δεν γίνεται χωρίς οργανωμένο προνοιακό κράτος σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, μονάδων υγείας και εκπαίδευσης.  Μπορεί ο κ. Τζήμερος να ξένισε με την αμεσότητα και την προκλητικότητα της κρίσης του περί υπουργού Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, «άτεκνη και άγαμη», αλλά αν εξαιρέσουμε το μη πολιτικώς ορθό της δήλωσης, η πορεία της υπουργού κας Ζαχαράκη δεν προοιωνίζεται καμιά θεαματική εξέλιξη της πολιτικής για το Παιδί και την Οικογένεια. Όπως βέβαια και της προηγούμενης υπουργού Μιχαηλίδου που «έστησε» πολιτική καριέρα με ένα διάτρητο και προβληματικό σύστημα δήθεν ελέγχου των ιδρυμάτων παιδικής προστασίας και πολιτικής για την αποϊδρυματοίηση, χωρίς τη συμμετοχή των κοινωνικών υπηρεσιών της κοινότητας σε επάρκεια αριθμητική και ποιοτική.  Το σύστημα αναδοχής των ανηλίκων των ιδρυμάτων καταρρέει και δημιουργεί νέα θύματα σε παιδιά και ενήλικες με τον άστοχο και αδόκιμο τρόπο διαχείρισής του, το σύστημα της υποτιθέμενης πρόληψης του ιδρυματισμού των παιδιών με την παρέμβαση των κοινωνικών υπηρεσιών στην Οικογένεια είναι «στον πάτο» – πρόσφατα είχαμε δημοτικές εκλογές και ούτε μια λέξη των υποψηφίων για τη στελέχωση κοινωνικών υπηρεσιών και στήριξη της οικογένειας-, καμιά πρόταση για την προάσπιση της ευημερίας των παιδιών στην Ελλάδα από τη στιγμή της γέννησής τους και μέχρι την ενηλικίωση. ΄Εχουμε μια κυβέρνηση που επαναπαύεται για όλες τις πολιτικές σε  «συμβούλους» των Υπουργών, ενίοτε παντελώς άσχετους με το αντικείμενο για το οποίο συμβουλεύουν και στη λογική των οικονομικών επιδομάτων που κάθε άλλο παρά στο Παιδί κατευθύνονται. ΄Ετσι θα αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό πρόβλημα;